Punjabi Kavita
Aashiq Lahore

Punjabi Kavita
  

Punjabi Ghazlan Aashiq Lahore

پنجابی غزلاں عاشق لاہور

1. اس وچّ پڑھ توں، اس وچّ لکھ توں

اس وچّ پڑھ توں، اس وچّ لکھ توں، اس وچّ کر تقریراں ۔
'ماں-بولی' دا پلہ پھڑ لے، بن جاسن تقدیراں ۔

ساڈے دیش پنجاب تے ازلوں، ہونی قابض ہوئی،
'سوہنیاں' وچّ جھنھاں دے ڈبیاں، مہرا کھادھا حیراں ۔

ساتھوں چڑھدی دھرتی کھسی، بولی وی اڈّ ہوئی،
ساڈے سر دی چنی پاٹی، پگّ وی لیراں لیراں ۔

سانوں ڈسکن وی نہ دندے، منہ 'تے جندرے لگے،
سانوں ہلن وی نہ دندے، چھنکن نہ زنجیراں ۔

رنگ-برنگے سوہنے پنچھی، ایتھوں تردے ہوئے،
تھوڑھے الو-باٹے رہِ گئے، بیٹھے جنڈ-کریراں ۔

اپنی بولی، اپنی دھرتی، چھڈیاں کجھ نہیں رہندا،
قدرت معاف کدے نہیں کردی، 'عاشق' ایہہ تقصیراں ۔

2. لامبو ساڈے سینے دے وچّ

لامبو ساڈے سینے دے وچّ، بل-بل اٹھدے ہاواں نال ۔
ایہہ نرالی اگّ نہ بجھدی، یارو ٹھنڈھیاں چھاواں نال ۔

عشقَ ترے وچّ سبھ کجھ کھسیا، دین ایمان تے دنیاں وی،
اپنی ذات-صفات کی دسیئے ؟ سانوں کی ہن ناواں نال ۔

لکھاں سال عبادت کرنی، اوکھا کم 'ملائک' دا،
حکم کریں تے میں وی ربا، بھارے بھار ونڈاواں نال ۔

مسجد-مندرد سبھ تھاں لبھیا، لبھّ-لبھّ کے لاچار ہوئے،
کہڑا منہ لے واپس جائیے ؟ آئے ہیساں چاواں نال ۔

اسیں نمانے صاد-مرادے، بھارے دکھ جدائیاں دے،
عشقَ نے ساڈا سبھ کجھ لٹیا، پٹھیاں سدھیاں داواں نال ۔

قاصد نوں کی سار ہے 'عاشق'، ساڈے 'تے جو بیتی ہے،
اوہدے وس دی گلّ نہیں لگدی، لگے تے میں جاواں نال ۔

(ملائک=فرشتے)

3. سو-سو سالاں عمراں ہوئیاں

سو-سو سالاں عمراں ہوئیاں، لگیا پل دا میلہ سی ۔
جیون دا کوئی مقصد نہ سی، سمجھو مرن دا حیلہ سی ۔

اپنے آپ نوں کداں بدلاں ؟ جان چھڈاواں دکھاں توں،
جدھر جاواں ادھر اگے، دکھڑا نواں-نویلا سی ۔

سکھر-دوپیہرے دنیاں دے وچّ، تینوں لبھّ-لبھّ ہار گئے،
آخر شاماں پئیاں سانوں، ہویا وخت کویلا سی ۔

آخر تیرا درشن ہویا، کتھے ہویا، سانوں کی ؟
مسجد سی، مندر سی، یا پھر، 'بال-ناتھ' دا ٹلا سی ۔

اپنی اگّ وچّ آپے سڑکے، آخر کندن ہویا میں،
اس دا رتبہ اچا ہویا، جہڑا ساڈا چیلا سی ۔

مینوں وحشت دے وچّ 'عاشق'، دور نہیں جانا پیندا سی،
میرے اپنے ذہن دے اندر، وڈا جنگل-بیلا سی ۔

4. دکھ دریا سمندر بن گئے

دکھ دریا سمندر بن گئے، ٹٹے سبھّ سہارے ۔
آساں نوں انجھ ڈھاواں لگیاں، کھر-کھر گئے کنارے ۔

ہن تے دل وچّ کدھرے وی کوئی، آسا امید نہیں وسدی،
اک-اک کرکے بجھے آخر، ایہہ سبھ نور-منارے ۔

لکھ کروڑاں پتر ہندیاں، رلاں میں کلم-کلی،
بیلے وچّ اک مائی کھلوتی، رو-رو پئی پکارے ۔

حرف وچارے اڈیاں چکّ-چکّ ایدھر-ادھر دیکھن،
خون دا وتر لاوے کہڑا ؟ سانوں کون پکارے ؟

اپنی جان تلی 'تے دھرکے، چھاتی تان کھلووے،
ماں-بولی 'تے پہرہ دیوے ! کوئی نہ پتھر مارے ۔

چر ہویا اے دھرتی اتے رونق-میلہ لگیاں،
آ جا سولی چڑھکے نچیئے، دیکھن لوک نظارے ۔

جو کجھ کرنیں اج ہی کرلے، کل کسے نہیں دیکھی،
اوڑک اک دن وجع جانے نے 'عاشق' کوچ-نگارے ۔

5. چلو باغاں دے وچّ چلیئے

چلو باغاں دے وچّ چلیئے، آئی رتّ بہاراں ۔
پھلّ تے کلیاں پالن دے لئی، ڈولھے رتّ پھہاراں ۔

ہن تے اپنا بھار وی سانوں، چکنا اوکھا ہویا،
کپڑے لیرو-لیرو کرو، تے گلما چیر لنگاراں ۔

ریجھاں، سدھراں نے سپنے وچّ، بات انوکھی کیتی،
باز تے شکرے رلدے پھردے، ہویا 'کٹھّ گٹاراں ۔

جند وچاری رو رو ہاری، اس دے اتھرو پونجھو،
رتّ جگر دی دے کے بخشو، زینت، زیب شنگاراں ۔

'عاشق' کدھرے ساڈے 'تے کوئی، قہر نہ آؤندا ہووے،
پنچھی ہجرت کر گئے ایتھوں، بھلکے بنھ قطاراں ۔