Punjabi Kavita
Akhtar Kashmiri

Punjabi Kavita
  

Punjabi Ghazlan Akhtar Kashmiri

پنجابی غزلاں اختر کاشمیری

1. جہڑے بندے دے ول جھاکاں، لگے کھویا کھویا

جہڑے بندے دے ول جھاکاں، لگے کھویا کھویا ۔
جہڑا منہ بکل 'چوں کڈھے، جاپے رویا رویا ۔

خورے کہڑا خوف ہے تاری ؟ سہمیں سہمیں بندے،
اس بستی دا اک اک بوہا، دسے ڈھویا ڈھویا ۔

انجھ لگدا ہے جیوں دھرتی 'تے، پتھر برسے ہوون،
پدھر تھاواں کتے نہ لبھن، جاپے ٹویا ٹویا ۔

اپنے موڈھیاں اتے بندہ، اپنی لاش دھریکے،
انج تے ٹردا پھردا لگے، پر ہے مویا مویا ۔

کتھوں تیک کروگے کھوٹے، ونج وپاری لوکو،
کفن نویں دے ملّ جو دتا، لگے دھویا دھویا ۔

رسماں دے اس نگر دے اندر، 'اختر' اپنی پونجی،
لٹی گئی اک پل دے اندر، جوڑی پھویا پھویا ۔

2. چدر اے بھاویں پگّ اے، تار تار دیکھناں

چدر اے بھاویں پگّ اے، تار تار دیکھناں ۔
ایہو جیہا تماشہ، وار-وار دیکھناں ۔

پھلاں دی آس لے کے میں گلشن 'چ آ گیا،
گلشن دا پوٹا-پوٹا، خار خار دیکھناں ۔

خورے ٹکانے کھسے نے، نہیں ہور لبھدے،
کرلاندیاں کونجاں دی ڈار ڈار دیکھناں ۔

لگدا اے چوہاں 'چوں ایہدا عنصر ودھیک اے،
اگّ دے مجازی دی، میں نعر نعر دیکھناں ۔

دشمن دے نال دیکھناں، دشمن دا اج سلوک،
یاراں دے نال کھہندے، یار یار دیکھناں ۔
خورے تعبیر ہوویگی 'اختر' کی ایس دی ؟
چڑھیا ہویا 'منصور' دار دار دیکھناں ۔

3. اکھ رووے سارا جگّ دیکھے

اکھ رووے سارا جگّ دیکھے، رووے دل دکھلاواں کیہنوں ؟
اج پئے دوویں ہنجھو کیرن، سوچ رہاں، سمجھاواں کیہنوں ؟

کل تکّ سی پتھراں دا جگرا، اج مٹی بن بھریا اے،
اک ٹٹ-بھجّ نے بھنھ دتا اے، دل دا حالَ سناواں کیہنوں ؟

میں کلا، دکھ-درد نے بہتے، درداں مینوں گھیر لیا اے،
درداں وچّ کس درد ونڈانا ؟ دردی-یاری بناواں کیہنوں ؟

ایدھر میں، ادھر کوئی ہور، تے وچّ اے اتّ پرانا رکھ،
خورے چڑھدا-سورجدا ونڈے، دھپاں کیہنوں ؟ چھاواں کیہنوں ؟

پیار دے پکے سانجھے رشتے، ٹٹّ گئے کچّ دی چوڑی وانگوں،
خورے ہن الزام پئے دیون، پتر کیہنوں ؟ ماواں کیہنوں ؟

سانوں وی سجن توں وچھڑے، 'اختر' کئی شاماں نے ہوئیاں،
سجناں باجھ سنیہڑا دیویں، فزرے کالیا کاواں کیہنوں ؟

4. سر 'تے پنڈ امیداں والی راہواں دے وچّ کھڈے

سر 'تے پنڈ امیداں والی راہواں دے وچّ کھڈے ۔
رات ہنیری ڈونگھے پینڈے، دکھ عمراں توں وڈے ۔

نہ کوئی ہسے، نہ کوئی رووے، نہ کوئی اچی بولے،
انج لگدی جیوں چار چپھیرے، سپاں دے منہ اڈے ۔

سارے پنڈ وچّ ایہہ سچائی، کدھرے نظر نہ آوے،
پھیر وی لوکی ایہو کہندے، جو بیجے سو وڈھے ۔

اوہ کڑتا وی آخر سانوں رکھنا پے گیا گہنے،
جس کڑتے تے ریجھاں دے نال پھلّ بوٹے سن کڈھے ۔

ہن تے 'اختر' اکّ دی جھولی، ہو گئی خالم-خالی،
پھلاں توں خوشبواں رسیاں، لفظاں معنے چھڈے ۔

5. جھڑ گیا ٹہنیؤں سکے ہوئے پتر وانگ

جھڑ گیا ٹہنیؤں سکے ہوئے پتر وانگ ۔
چھنک رہاں مٹیار دی ٹٹی جھانجر وانگ ۔

جہڑی بیوہ بنیں، سہاگن تھوڑھے دن،
اوہ تے زندہ لاش اے ! چپّ اے پتھر وانگ ۔

اوہدے تن دے راکھے، لیڑے سیچن کنج ؟
اوہ نے لیراں، میرے سر دی چادر وانگ ۔

خورے اوہدے خواب خیال تے یاداں وی،
ٹوٹے ہوون، میرے دل دی سدھر وانگ ؟

دل دے دیوے پا گیا کوئی غم دا تیل،
بلدا رہا ساں ساری عمر، بھامبڑ وانگ ۔

کی بیجانگا ؟ کی وڈھانگا ؟ سوچ رہاں،
میرے حصے دی پیلی اے کلر وانگ ۔

مار نہ پتھر، جان اکلا 'اختر' نوں،
میریاں پیڑاں نال نے، میرے ٹبر وانگ ۔