Punjabi Kavita
ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ
Home
Punjabi Poetry
Sufi Poetry
Urdu Poetry
Hindi Poetry
Translations
Punjabi Poetry Professor Mohan Singh
ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਏਸ਼ੀਆ ਦਾ ਚਾਨਣ : ਸਰ ਐਡਵਿਨ ਆਰਨਲਡ
ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ : ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਆਡੀਓ ਕਵਿਤਾ : ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਸਾਵੇ ਪੱਤਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਉਡੀਕ
ਉਦਾਰਤਾ
ਅਨਾਰ ਕਲੀ
ਅੰਨ੍ਹੀ ਕੁੜੀ
ਅੰਬੀ ਦੇ ਬੂਟੇ ਥੱਲੇ
ਆਏ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ
ਆਪਾ
ਇਕ ਥੇਹ
ਸਾਵੇ ਪੱਤਰ
ਸਿਪਾਹੀ ਦਾ ਦਿਲ
ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਬੂਟਾ
ਸਿੰਧਣ
ਸੁਹਾਂ ਦੀ ਕੰਧੀ
ਸੈਦਾ ਤੇ ਸਬਜ਼ਾਂ
ਹਵਾ ਦਾ ਜੀਵਨ
ਹੱਸਣਾ
ਹਾਲੀ ਦਾ ਗੀਤ
ਹੀਰ
ਕਵਿਤਾ
ਖੂਹ ਦੀ ਗਾਧੀ ਉੱਤੇ
ਗੁਲੇਲੀ
ਚੁੱਪ
ਛੱਤੋ ਦੀ ਬੇਰੀ
ਜਵਾਨੀ
ਜੰਗਲ ਦਾ ਫੁੱਲ
ਜੀਵਨ
ਝਨਾਂ
ਤਿਆਗੀ ਨੂੰ
ਥਾਲ
ਦਿਲ
ਦੇਸ਼ ਪਿਆਰ
ਨਾ ਵੰਞ ਢੋਲਾ
ਨੂਰ ਜਹਾਂ
ਪਿਆਰ-ਪੰਧ
ਬਸੰਤ
ਬਦਲੋਟੀ
ਬੱਚਾ
ਮਾਂ
ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ
ਮੌਤ ਨੂੰ
ਰੱਬ
ਵਫ਼ਾ
ਕਸੁੰਭੜਾ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਆਓ ਨੱਚੀਏ
ਆੜੂਆਂ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦਿਆਂ
ਸਾਡੀ ਗਲੀਉਂ ਬਾਹਰ
ਸੁਫ਼ਨੇ
ਕਸ਼ਮੀਰ
ਕੁੜੀ ਪੋਠੋਹਾਰ ਦੀ
ਕੋਈ ਤੋੜੇ ਵੇ ਕੋਈ ਤੋੜੇ
ਖਨਗਾਹੀਂ ਦੀਵਾ ਬਾਲਦੀਏ
ਗੀਤ-ਕੇਹਾ ਨਿਕਾ ਨਿਕਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਗੀਤ-ਜੇ ਕੁੜੀਏ ਤੇਰੀਆਂ ਸੱਚੀਆਂ
ਛੋਹ
ਜਾਗ ਜਾਗ ਓ ਜਵਾਨਾ
ਜੇ ਚਲਿਆ ਏਂ ਲੜਨ ਪੰਜਾਬੀਆ
ਜੇ ਤੂੰ ਬਹਿ ਵੰਞੇਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ
ਤਾਜ ਮਹੱਲ
ਤਾਰੇ
ਤੇਰੇ ਘੁੰਡ ਤੇ ਚਿਤਰੇ ਫੁੱਲ ਸੋਹਣੇ
ਦੋ ਤਿਤਲੀਆਂ
ਨਾਨਕੀ ਦਾ ਗੀਤ
ਨਿਕਾ ਜਿਹਾ ਇਕ ਦੀਵਾ ਟਿਮਕੇ
ਨੀ ਜਿੰਦੇ
ਪੰਜਾਬਣ ਦਾ ਗੀਤ
ਬੇ ਵੱਡੀ
ਭਗਤੀ
ਮੁਸਕਾਨ
ਮੁੜ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹਵਾਂ
ਮੇਰਾ ਰਾਂਝਣ ਮੈਨੂੰ ਮੋੜ ਦੇ
ਮੇਰੇ ਗੀਤ
ਮੈਂ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੋਰ
ਮੈਂ ਜੀਵਾਂ ਇਕ ਕੁੜੀ ਲਈ
ਰਾਣੀ ਸਾਹਿਬ ਕੌਰ
ਲਿਧਰੀ ਨੂੰ
ਅਧਵਾਟੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਉਂਗਲੀ ਕੋਈ ਰੰਗੀਨ
ਅਗਿਉ ਅਗੇ ਚਲਣਾ
ਅੱਜ ਮਿਲੇਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜੀਵਾਂ
ਅੱਧਾ ਹਨੇਰੇ ਅੱਧਾ ਸਵੇਰੇ
ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਕਿਤਨਾ ਕਮੀਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਇਹ ਦਿਲ ਹੈ
ਇਕ ਦੋਹੜਾ
ਸਤਿਸੰਗ
ਸਾਡੇ ਵੇਹੜੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵਰ੍ਹਿਆ ਨੀ
ਸਾਰ ਲਈਂ ਅੱਜ ਨੀ
ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਆਵੇ
ਸੁੰਗੜੀ ਵਿਚ ਕਲਾਵੇ
ਹੱਥ
ਕਹੇ ਤੱਕ ਬੈਠਾ ਮੈਂ ਨੈਣ
ਕਦੇ ਢੋਕ ਸਾੜ੍ਹੀ ਦਰ ਅਛ ਢੋਲਾ
ਕਨਸੋ
ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ
ਕੇਹਾ ਰਹਿਨਾ ਏਂ ਨਿਤ ਵਾਂਢੇ
ਕੋਇਲ ਨੂੰ
ਕੋਈ ਆਇਆ ਸਾਡੇ ਵੇਹੜੇ
ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਜਾ ਵੇ
ਤਵੀ
ਤਾਹਨਾ
ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਚਿਰੋਕੀ
ਦੋ ਜੀਵਨ ਮੈਂ ਜੀਵਾਂ
ਨਿਕਾ ਨਿਕਾ ਦਿਲ ਕਰਨਾ
ਨਿਕੀ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ
ਨਿੱਕਾ ਰੱਬ
ਨਿੱਕੀ ਜਹੀ ਮੈਂ ਕਲੀ
ਪਸ਼ੂ
ਮੰਗਤੀ
ਮਾਹੀਆ
ਮੇਰੀ ਬੱਚੀ ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼
ਮੈਂ ਖ਼ਿਆਲ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਿਲੀਆਂ
ਮੈਂ ਜਾਤਾ
ਮੋਹ
ਯਾਦ
ਲਹਿਰਾਂ
ਕਚ ਸਚ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਉਡੀਕ
ਅਜ ਹਨੇਰਾ ਸੰਘਣਾ
ਅਜ ਜਿੰਦ ਜਿੰਦ ਦੀ ਮਹਿਮਾਨ ਵੇ
ਅਪਹੁੰਚ
ਆਖਦਾ ਸਾਂ
ਇਕ ਸਵਾਲ
ਇਕ ਸਵੇਰ
ਇਕ ਗੱਲ
ਇਕ ਤੀਵੀਂ ਨੂੰ
ਸਤਵਾਂ ਰੰਗ
ਸੁਣਦੇ ਸਾਂ
ਸੋਨ ਸੁਰਾਹੀ (ਰੁਬਾਈਆਂ)
ਹੁਸਨ ਤੇ ਇਸ਼ਕ
ਹੁਣ
ਹੁਣ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜੀਵਣਾ
ਕਰ ਜੇਰਾ ਪਹੁੰਚ ਸ਼ਤਾਬ ਜਿੰਦੇ
ਕੋਈ ਮੋੜੇ
ਖੰਭ ਮੇਰੇ ਹੁਣ
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਨੂੰ
ਜਾਇਦਾਦ
ਜਿੰਦੇ
ਝਨਾਂ
ਦੇਖ ਮਹਿੰਦੀ ਦੇ ਪੱਤਰ ਸੱਜਨਾ
ਦੋ ਟੋਟਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਭੋਂ ਟੁੱਟੀ
ਧਰਤ ਬਣਸੀ ਲੋਹੇ ਦੀ
ਧੀਦੋ ਦੀ ਜਵਾਨੀ
ਭਿੰਨਾ ਭਿੰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਮੁਢ
ਮਾਹੀਆ ਵੇ
ਮਾਣ ਲੈ
ਮੈਨੂੰ ਅਜ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦਸਿਆ
ਮੌਲੀ ਮੁੜ ਕੇ ਧਰਤ ਚੀਨ ਦੀ
ਲੋਹਾ
ਵਾਟ
ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਉਡੀਕ
ਆਉ ਬੁਤ ਨੂੰ ਛਡ ਕੇ (ਗ਼ਜ਼ਲ)
ਆ ਕਿ ਮੁਕਟੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ (ਗ਼ਜ਼ਲ)
ਆਵਾਜ਼ਾਂ
ਇਕ ਸ਼ਾਮ
ਇਕ ਗੀਤ (ਐਦਕੀ ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਹੋਰ)
ਸਵੇਰ
ਸੰਜੋਗ ਗੀਤ
ਸਾਵਣ
ਸੁਰੇਸ਼ ਤੇ ਕਬੀਤਾ
ਹਥਿਆਰ
ਹਿਕੋ ਦਿਹਾੜਾ ਯਾਰ (ਗੀਤ)
ਕਿਹੜੀ ਗਲੋਂ ਕੀਤੀਆ ਵੇ (ਗੀਤ)
ਕਿਤਨਾ ਪੈਂਡਾ ਦਿਲ ਨੇ ਕੀਤਾ (ਗ਼ਜ਼ਲ)
ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਲੁਕਾ ਲਵਾਂ (ਗ਼ਜ਼ਲ)
ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ (ਕਾਵਿ-ਕਹਾਣੀ)
ਘੋਲ
ਜੱਟੀਆਂ ਦਾ ਗੀਤ
ਜਿੰਦ ਨਾਲ ਜਿੰਦ ਵਟਾ ਲੈ (ਗੀਤ)
ਜੁਆਨਾਂ ਦਾ ਗੀਤ
ਦਿਹੁੰ-ਲੱਥੇ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹੋਇਆ (ਗੀਤ)
ਦੋ ਅਮਨ ਗੀਤ
ਧੰਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪਥਰਾ ਦੇਂਦੇ (ਗ਼ਜ਼ਲ)
ਨਵਾਂ ਸ਼ਸਤਰ
ਨਵਾਂ ਕੌਤਕ
ਨਾਲੇ ਰੋਈਏ ਤੇ ਨਾਲੇ ਹਸੀਏ ਵੇ (ਗੀਤ)
ਨਿਥਰ ਗਏ ਪਿਆਰ ਦੇ ਪਾਣੀ (ਗੀਤ)
ਪਿਛਲੀ ਵਾਰੀ
ਬਹਾਰ
ਮੰਗਲੀ
ਮੰਨਿਆਂ ਕਿ ਮੱਥੇ ਰਾਤ ਦੇ (ਗ਼ਜ਼ਲ)
ਮੁੜ ਜਾਗਿਆ ਸੁੱਤਾ ਇਸ਼ਕ ਬਲੀ (ਗੀਤ)
ਮੇਲ
ਯਾਦ-ਸੋਨ-ਖੰਭ ਲਾ ਕੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਆਈ
ਯਾਦ-ਰੁਤ ਕੱਤੇ ਦੀ ਸਮਾਂ ਰਾਤ ਦਾ
ਰੋਜ਼ਨ ਬਰਗ
ਵਿਜੋਗ ਗੀਤ
ਵੱਡਾ ਵੇਲਾ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਉਹ ਵੀ ਦਿਨ ਸਨ
ਉਡੀਕ
ਅਮਲ
ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤੇ ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਪਤਝੜ
ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਆਸਮਾਨ ਨਜ਼ਰ
ਆਖੇ ਅਕਲ ਨਾ ਹੋਰ ਹੁਣ
ਆਥਣ
ਇਕ ਹੋਰ ਕਦਮ ਵਕਤ ਦੇ
ਕ੍ਰਾਂਤੀ
ਕਾਲੀਦਾਸ ਨੂੰ
ਕਿਹਰੇ ਦੀ ਵਾਰ
ਕਿਰਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁੰਬਦਾ
ਖੇਡਣ ਨੂੰ ਪੈਂਦਾ ਨਾਲ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੇ ਖੇਡਣਾ
ਗਾਂਧੀ
ਚਿੱਟੇ ਚਾਨਣ ਦਾ ਦੁੱਧ ਡੁੱਲ੍ਹਿਆ
ਚੀਰ ਪੜ
ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਸਾਂ ਹੁਣ
ਝੀਲ ਦੇ ਕੰਢੇ
ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ
ਪਹਿਲਾ ਪੜਾ ਹੈ ਇਸ਼ਕ ਵਿਚ
ਪਤਝੜ ਦੇ ਪੀਲੇ ਪਤਰਾਂ ਤੇ
ਮਿਟਿਆ ਧੂੰ ਦੇ ਬੱਦਲ ਵਾਂਗੂੰ
ਮੁੱਕਣ ਤੇ ਆਇਆ ਸਾਥੀਉ
ਯਾਦ-ਅਜ ਤੇਰੀ ਯਾਦ
ਯਾਦ-ਨੀਲਮ ਦੇ ਖਰਲ ਅੰਦਰ
ਲੀਲ੍ਹਾ
ਵੱਡੇ ਵੇਲੇ ਦਿਆ ਤਾਰਿਆ
ਜੰਦਰੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਅਜ ਦਿਲ ਸਾਡਾ ਫੇਰ ਆਕੀ ਹੈ
ਆਖ਼ਰ ਸੀ ਅਸਰ ਹੋਵਣਾ
ਆਥਣ ਨੂੰ
ਆਪੇ ਹੀ ਗਲ ਚਲਾਈ ਜੇ
ਇਕ ਆਥਣ
ਸਖਣੀ ਘੜੀ
ਹਾਲੇ ਉਸਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਬਾਕੀ ਹੈ
ਹਾਲੇ ਵੀ ਦਿਲ ਨਾ ਛੋੜਦਾ
ਕਸੁੰਭੜਾ
ਕਿਹੜਾ ਲਭ ਸਿਰਾ ਸਕਿਆ
ਗੁਲਮੋਹਰ
ਚੜ੍ਹ ਮੇਘਲੇ ਦੀ ਘੋੜੀ ਤੇ
ਚਾਹਾਂ ਤਾਂ ਪਾਵੇ ਨਾਲ ਅਪਣੇ
ਜੰਦਰੇ
ਜਿੰਦੇ ਮੇਰੀਏ
ਟਿਕਾਉ
ਥਾਂ ਆਪਣੀ ਤੇ ਚੰਗੀਆਂ
ਨਾ ਮੁਕ ਜਾਵੇ ਬੁਤਾਂ ਤਕ ਅਪੜ ਕੇ
ਬਿਰਛ
ਮਦਨ ਤੇ ਕਾਮਦੀ
ਮਨਸੂਰ
ਮੱਠੀ ਜੋ ਜਾਪਦੀ ਏ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਦੌੜ
ਮਾਰੂ ਨ੍ਹੇਰੀ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਚੱਲਦੀ ਏ
ਰੁਤ ਕਣੀਆਂ ਦੀ
ਵਣਜਾਰਨ
ਜੈ ਮੀਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਅਸਾਂ ਸੀ ਜਾਣਿਆਂ
ਅਸਾਂ ਵੀ ਦੋਸਤੋ ਕੁਝ ਤਾਂ
ਅਜੇ ਵੀ ਹੁਸਨ ਦੀ ਨਗਰੀ
ਅੰਤਿਮ ਅਲਵਿਦਾ
ਆਦਮੀ
ਆਵਾਜ਼ਾਂ
ਇਕ ਟਾਪੂ ਦੇ ਡੁੱਬਣ ਉਤੇ
ਹਮਸਾਇਆ
ਹਜ਼ਾਰ ਆਖੀਆਂ ਗੱਲਾਂ
ਹੈ ਦਿਲ ਦੇ ਪੰਛੀ ਨੇ
ਕਰੀਏ ਅਸੀਂ ਇਲਾਜ ਕੀ
ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਭੇੜਿਆ ਹੋਇਆ
ਛੱਡੋ ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਗੁਲਾਬ ਦੀ ਗੱਲ
ਜਵਾਹਰ
ਦਲੀਜ਼
ਨਾਮ
ਨੀਲ-ਕੰਠ
ਪਹਿਲਾ ਕਦਮ
ਭਾਰਤ ਹੈ ਵਾਂਗ ਮੁੰਦਰੀ
ਮਨੁੱਖ
ਯੋਧਾ
ਲਾਲ
ਵਿਦਰੋਹ
ਬੂਹੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਅਣਖੀ
ਅੱਗ ਦਾ ਫੁੱਲ
ਅੰਧਕਾਰ
ਅੰਨ੍ਹਾ ਪੱਥਰ
ਆਥਣ
ਇਹ ਗੱਲ ਹੈ ਹੋਰ
ਇਕ ਸ਼ਾਮ
ਸਮਾਧੀ
ਸਰਾਂ ਦੇ ਪਾਣੀ
ਸੀਰਿੰਗ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਬਚਨ
ਸ਼ਕਤੀ
ਸ਼ੁਹਰਤ
ਹਮਸਾਏ
ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਕੀ ਜੇ ਯਾਰ ਨਾ
ਕਾਲੀਆਂ, ਨੀਲੀਆਂ ਅਤੇ ਊਦੀਆਂ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਤੱਕਣੀ 'ਤੇ
ਕੋਂਪਲ ਨੂੰ
ਗੁਰੂਦੇਵ
ਗੋਬਿੰਦ ਗੁਰੂ
ਛਡੋ ਅੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ਟਾਕੀ ਲਾਣ ਦੀ ਗੱਲ
ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਦੀ ਭੱਠੀ
ਦੋ ਟੋਟੇ ਹੋ ਕੇ ਦਿਹੁੰ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਨਗਨ ਸੱਚ
ਪਰੀਏ ਨੀ ਪਰੀਏ
ਪਿਆਰ
ਪਿਆਲਾ ਹਵਸ ਦਾ ਜੇ ਹੈ
ਪੁਲ
ਬਹੁਤੀ ਬੀਤ ਗਈ ਵਾਅਦਿਆਂ ਤੇ ਲਾਰਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਬਿਰਛ
ਬੂਹਾ
ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਸੂਰਜ ਚੰਦ ਸੀ
ਮਟ ਦਾਰੂ ਦਾ ਸਿਰ 'ਤੇ ਚਾਈ
ਮਾਉ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਗੱਲ
ਮੁਕਿਆ ਹਨੇਰਾ ਪਰ ਅਜੇ
ਮੁੜ ਕੇ ਛਬੀ ਆਕਾਸ਼ਾਂ ਦੀ
ਯਾਦਾਂ ਅਸਾਂ ਹਜ਼ਾਰ
ਰਹਿਣਗੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਕਦੋਂ ਤਕ ਦਰ ਮਿਰੇ
ਰਕੀਬਾਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾ ਆਈ
ਰਾਹੋਂ ਕਰਾਹੇ ਪਾ ਸਕੇ
ਰੁਕਦਾ ਨਹੀਂ ਸਮਾਂ
ਵਸਾਖ
ਵਰਖਾ
ਵੱਡ-ਕਹਾ
ਅਨੁਵਾਦ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ
ਅਨੁਵਾਦ