پرکاش ساتھی

پرکاش ساتھی دا جنم (5 مارچ 1928-) نوں پنڈ نند، ضلع شیخوپورا وچ ہویا ۔ اوہناں دا اصلی ناں اوم پرکاش پربھاکر سی ۔ اوہناں کول لوک منہ تے چڑھ جان والی ولکھن شیلی سی۔ اوہناں نے کئی پنجابی تے ہندی فلما دے گیت لکھے ۔ رنگ منچ تے اوہناں دے ناٹکاں نے ناٹک کلا نوں اک نواں موڑ دتا، کئی ہندی-پنجابی ناٹکاں دے گولڈن جبلی شو ہوئے ۔ اوہناں نوں 1979 وچ "بیہترین ناٹک کار" لئی شوبھنا ایوارڈ، 1980 وچ بھومکا ایوارڈ، 1981 وچ گھئی ایوارڈ، 1982 وچ "بیہترین پنجابی کوی" لئی پی.سی.ایس. ایوارڈ تے 1983 وچ "بیہترین گیت لیکھک" لئی کلا سنگم ایوارڈ نال سنامنت کیتا گیا ۔ اوہناں دیاں کاوَ-پستکاں ہن : یاداں جاگ پئیاں، انودھے موتی، خوشی دے ہنجھو، پیاسے جام، صدقے تیرے ہاسے توں، درپن دل دا، رلدے موتی ۔

Punjabi Poetry/Shayari Prakash Sathi

پرکاش ساتھی پنجابی شاعری

1. جدوں میری ارتھی اٹھا کے چلنگے

جدوں میری ارتھی اٹھا کے چلنگے
میرے یار سبھ ہمہما کے چلنگے

چلنگے میرے نال دشمن وی میرے
ایہہ وکھری اے گلّ مسکرا کے چلنگے

رہیاں تن تے لیراں میرے زندگی بھر
مرن بعد مینوں سجا کے چلنگے

جنہاں دے میں پیراں 'چ رلدا رہا ہاں
اوہ ہتھاں تے مینوں اٹھا کے چلنگے

میرے یار موڈھا وٹاون بہانے
تیرے در تے سجدہ کرا کے چلنگے

بٹھایا جنہاں نوں میں پلکاں دی چھاویں
اوہ بلدی ہوئی اگّ تے بٹھا کے چلنگے

(پاٹھ بھید: غزل دا تیجا شعر؎ اس
طرحاں وی ملدا ہے=
رہیاں زندگی بھر، میرے تن تے لیراں،
مرن بعد ‘ساتھی’، سجا کے چلنگے ۔

2. اپنی ہی دید شیشے وچ جد پائی ہوئےگی

اپنی ہی دید شیشے وچ جد پائی ہوئےگی۔
ساون دی بدلی وانگ اوہ شرمائی ہوئےگی۔

میں وی ایہہ لے کے زندگی خوش تے نہیں کوئی،
مینوں وی مل کے زندگی پچھتائی ہوئےگی۔

پھلّ دی چتا نوں ویکھ کے بلدے بہار وچ،
تینوں میری وی یاد سجن! آئی ہوئےگی۔

در تے میں اوہدے ایس لئی اج پھیر آ گیا،
سنیٔے میرے نصیب دی سنوائی ہوئےگی۔

سفنے ‘چ وی کدی نہیں آؤندے جناب ہن،
اہنا نے نہ ملن دی قسم کھائی ہوئےگی۔

ساگر دی لہر ویکھی ہے خوشیاں ‘چ نچدی،
ایہہ ریت دے گھراں نوں ڈھاء کے آئی ہوئےگی۔

ساہ توڑ دیو پلکاں دے وچ آ کے ہنجھوؤ،
آؤنا نہ باہر یار دی رسوائی ہوئےگی۔

دنیاں توں ‘ساتھی’ جان دی سن کے اوہنے خبر،
رو رو کے میری غزل کوئی گائی ہوئےگی۔

3. کنی خوشی سی تیرے ملن دی

کنی خوشی سی تیرے ملن دی، کنی اداسی ہے جان لگیاں...
میرا تاں دل سی ککھاں توں ہولا، تسیں وی رو پئے ہسان لگیاں

تیرے سہارے تے میں رکھے سی عمر دی ٹہنی دے چار تیلے
تینوں ذرا وی نہ لاج آئی ایہناں تے بجلی گران لگیاں

جنے ملے سی ہوراں توں 'ساتھی' اونے میں اتھرو وحہ لئے نے
نہ ہن کوئی ہنجھو اک وی کیرے میری ارتھی اٹھان لگیاں

4. چر توں وچھڑے ہوئے اج ملے ہاں سجن

چر توں وچھڑے ہوئے اج ملے ہاں سجن،
روپ پلکاں 'چ مینوں لکو لین دے ۔
ہور کجھ وی نہیں تیتھوں منگدے اسیں،
کول اپنے ذرا بہہ کے رو لین دے ۔

پھر کدے وی نہ تینوں بلاوانگا میں،
ہن تے بس کجھ ہی گھڑیاں دی گلّ رہِ گئی؛
واسطہ ای گھڑی کو ذرا ٹھہر جا،
موت نوں بوہا پلکاں دا ڈھو لین دے ۔

بن تیرے زندگی، زندگی تے نہیں،
جی رہے ہاں کسے لاش دے وانگراں؛
میرے دل وچ ہی رہِ جائے نہ آرزو،
مرن توں پہلاں قدماں نوں چھوہ لین دے ۔

5. میں دور چلا جاواںگا جدوں اپنے بیگانے ڈھونڈنگے

میں دور چلا جاواںگا جدوں اپنے بیگانے ڈھونڈنگے
اج مینوں دیوانہ کہندے نے کل ایہو دیوانے ڈھونڈنگے ۔

میرے جان پچھوں جد لوک اوہنوں میری بربادی پچھ بیٹھے
اک بھیت لکاون دے صدقے اوہ کی کی بہانے ڈھونڈنگے

جد مست ہوا نے پا ککلی کسے شوخ گھٹا دا گھنڈ چکیا
اس ویلے کسے دی مستی نوں رو رو مستانے ڈھونڈنگے