پنجابی غزلاں پروفیسر شارب
1. ہونجھی رکھ ایہہ گندی-گرد گناہواں دی
ہونجھی رکھ ایہہ گندی-گرد گناہواں دی ۔
جد تکّ بوکھر صحیح-سلامت ساہواں دی ۔
اکھاں دے وچّ پا کے نت ٹمکائی رکھ،
سرمہ سمجھکے مٹی اس دے راہواں دی ۔
حاصل بن کے حشر دہاڑا ایتھے ای جان،
کسنے دتی خبر اگیریاں تھاواں دی ؟
پیو نوں لوکی دھی دے ناں توں جاندے نے،
بھیناں نال اے اج پچھان بھراواں دی ۔
پتر پالنے پے گئے دوجیاں ددھاں نال،
بھکھے مردیاں چھاتی سکّ گئی ماواں دی ۔
روز رات نوں نویاں کھیڈاں ونہدی اے،
پنڈوں باہر، چٹی-کوٹھی شاہواں دی ۔
2. اس مکھڑے 'تے غصہ اے ذرا روال جیہا
اس مکھڑے 'تے غصہ اے ذرا روال جیہا ۔
اج شیشے وچّ دسدا اے، کجھ وال جیہا ۔
اپنا اک سواد اے سہنیاں ہتھاں دا،
ککڑ وی نہیں اس دے گھر دی دال جیہا ۔
کدھرے سچ آکھ کے، مارے ای نہ جائیے-
بہتا ای اے کجھ سینے وچّ ابال جیہا ۔
شاید اس دی یاد ابالا کھادھا اے،
اندرو-اندری آئٔے اک بھچال جیہا ۔
دودھ-اصلی 'گجر' جاں کٹے پیندے نے،
باقی دنیاں پیندی اے گھنگال جیہا ۔
اوہ لوکی وی شاید لدّ کے ٹر گئے نے،
دوروں وجدا سندا اے گھڑیال جیہا ۔
ہن توں ای ساقی پرھاں پرھاں کیوں ہٹدے نے،
اپڑیا اے اجے تے ورھا نکال جیہا ۔
آ 'شارب' پھر غزلاں چھہیئے نویں–سرے،
آ سینے دا لاہیئے پھر زنگال جیہا ۔
3. کھلیاں زلفاں مکھڑا لال-گلال جیہا
کھلیاں زلفاں مکھڑا لال-گلال جیہا ۔
اج اس ولّ تکنا اے ذرا محال جیہا ۔
نرم بوسکی ورگا کولا سہل سریر ۔
مکھ 'تے چنی کھیر 'تے سرخ رومال جیہا ۔
نشہ تے اسدے جاون بعد وی قایم اے،
موسم وی اے اوس کڑی دی چال جیہا ۔
اوہ الاہماں دے کے، جاندی ہسی کیوں ؟
دل وچّ اٹھدا ایہہ وی اک خیال جیہا ۔
ٹانویں ٹانویں پھلّ تے نظریں آؤندے نے،
پر اوہ کتھے موسم پچھلے-سال جیہا ؟
ایہہ 'شارب' بچپن توں اپنا ساتھی اے،
درد اساں لئی گھر دے جمے 'بال' جیہا ۔
4. پھسدا رسدا رہندا ہاں
پھسدا رسدا رہندا ہاں ۔
ننگے پیر دا چھالہ ہاں ۔
شام پئی آ گھر چلیئے،
جھورے جہے نوں کہندا ہاں ۔
کجھ موئے، کجھ وچھڑے لوک،
یاد آؤندے نے روندا ہاں ۔
گندلاں نوں پھلّ پے گئے نے،
خورے کس نوں لبھدا ہاں ۔
وہڑھا کھان نوں آؤندا اے،
جد وی گھر وچّ وڑدا ہاں ۔
کون اوہنوں جا کے آکھے،
تیریاں نظماں لکھدا ہاں ۔
موئے مار گئے 'شارب'،
انج آکھن نوں جیوندا ہاں ۔
5. کس ظالم نے بنھے پیر اسیراں دے
کس ظالم نے بنھے پیر اسیراں دے ۔
ہلکے پے گئے سنگلاں اتے زنجیراں دے ۔
حق سچ نوں ایہہ توڑ نہ چڑھنے دندے نے،
قیدو خون تہائے اج وی حیراں دے ۔
خاک اے اڈدی اکثر راج مہلاں وچّ،
رونق اوہو ڈیرے پیر فقیراں دے ۔
اینا ننگ-نموش جو ویچن نکلے نے،
ربا بس نہ پاویں بانجھ-جمیراں دے ۔
چنگے لوک تے لے جانے امواتاں نے،
پچھے رہِ جانے نے کھدو لیراں دے ۔
دولت دا پرچھاواں ڈھلدا رہندا اے،
بھاگ نہ دیون ساتھ سدا امیراں دے ۔
اپنا اپنا 'قبلہ' اپنا 'کعبہ' اے،
وکھو وکھرے ڈھونگ رچائے پیراں دے ۔
سایہ پا دندے نے شاہ ہماواں دا،
بولے 'شارب' مٹھڑا نال وزیراں دے ۔
(اسیر=قیدی، امواتاں=موتاں)
| |
