Punjabi Kavita
Shaukat Ali Qamar

Punjabi Kavita
  

Punjabi Ghazlan Shaukat Ali Qamar

پنجابی غزلاں شوکت علی قمر

1. گنجھل وانگر کھلھ جاواںگا

گنجھل وانگر کھلھ جاواںگا ۔
نھیری وانگر جھلّ جاواںگا ۔

میں ویلے دا ڈونگھا ناول،
ورقہ ورقہ تھلّ جاواںگا ۔

سارے جگّ نوں سرتاں دے کے،
سفنے وانگر بھلّ جاواںگا ۔

میری ہستی ستّ سمندر،
قطرہ-قطرہ ڈلھ جاواںگا ۔

میں پیاراں دا سچا-گہنہ،
ککھاں نال وی تلّ جاواںگا ۔

کنڈیاں دا میں ساتھ نہیں دینا،
پھلاں دے سنگ رل جاواںگا ۔

'قمر' میں خوشبو دا اک بدل،
دھرتی دے وچّ گھلھ جاواںگا ۔

2. اپنیاں لوڑاں گاؤندے پھردے

اپنیاں لوڑاں گاؤندے پھردے ۔
لوکیں شہر وساؤندے پھردے ۔

رکھاں ہیٹھ کہاڑے چمکن،
پنچھی جان بچاؤندے پھردے ۔

اج وی حق دے نھائرے لا کے،
جھلے، جھلی پاؤندے پھردے ۔

بھکھے طوطے پنجرے پے کے-
'مٹھو میاں' کہاؤندے پھردے ۔

دل نوں کرچی-کرچی کرکے،
متر لڈیاں پاؤندے پھردے ۔

'قمر' 'فظر' نوں مار کلاوے،
'نھیرے' اج ڈراؤندے پھردے ۔

3. سجناں دے وچّ شعر؎ سناؤنے پے گئے نے

سجناں دے وچّ شعر؎ سناؤنے پے گئے نے ۔
پھٹّ جگر دے کھولھ وکھاؤنے پے گئے نے ۔

اج بدلاں دی کن-من نے اگّ لائی اے،
اج یاداں دے دیپ جگاؤنے پے گئے نے ۔

سمدی اکھ دی درد-کہانی سنکے تے،
پتھراں نوں وی ہونٹھ ہلاؤنے پے گئے نے ۔

میلے وچّ ہر بندہ 'کلا لگدا اے،
سانجھاں دے بسّ ڈھول وجاؤنے پے گئے نے ۔

اپنے ای پرچھاویں توں ڈر لگدا ہے،
اپنے چہرے آپ لکاؤنے پے گئے نے ۔

چہریاں اتوں لالی کھسدی جاندی اے،
پنڈیاں اتے زخم سجاؤنے پے گئے نے ۔

اج تے دل دی دھرتی 'تے اگّ ورھدی اے،
اج اکھیاں 'چوں 'ساؤن' وگاؤنے پے گئے نے ۔

اک-دوجے نوں دھوکھا دے کے مارن لئی،
چہرے اتے خول چڑھاؤنے پے گئے نے ۔

برف-دلاں نوں دل دا سیک پچاؤن لئی،
اپنے دل وچّ بھامبڑ لاؤنے پے گئے نے ۔

یار 'قمر' ایہہ شعر؎ وی سچے موتی نے،
ایہہ موتی جو آپ لٹاؤنے پے گئے نے ۔

4. چھیویں حس دی خبر جہی اے

چھیویں حس دی خبر جہی اے ۔
اوہدی دل 'تے نظر جہی اے ۔

مٹھیآں-مٹھیآں مسکاناں نے،
دل وچّ پنڈ دی فظر جہی اے ۔

اتھرو، چیکاں، ہوکے، ہاوے،
دل دی حالت 'حشر' جہی اے ۔

راتیں لگدے روندے رہے او !
گلھاں 'تے کجھ لسر جہی اے ۔

ہونٹھ 'تے اوہدا ناں آیا اے،
منہ وچّ کھنڈ تے شکر جہی اے ۔

پینڈے، دھوڑاں، ٹھیڈے، سولاں،
جندڑی دکھ دا سفر جہی اے ۔

سکھ دے ناں 'تے دکھ ملدے نے،
عدل دی صورتَ، جبر جہی اے ۔

بندے برف دے باوے لگدے،
دنیاں اجڑی-قبری جہی اے ۔

سچ دی راہ 'تے یار 'قمر' جی،
خوف دے جادو-نگرو جہی اے ۔

5. ایہہ وی نیکی کر جاوانگے

ایہہ وی نیکی کر جاوانگے ۔
تیرے اتے مر جاوانگے ۔

عشقَ سمندر توں کی ڈرناں،
ڈبے وی تاں تر جاوانگے ۔

تینوں جتن دے چاواں وچّ،
اپنا آپ وی ہر جاوانگے ۔

جے توں سانوں چھڈّ-چھڈّ جاویں،
جیندے جیندے مر جاوانگے ۔

راتاں نوں آوارہ گردی،
سرگھی ویلے گھر جاوانگے ۔