Punjabi Kavita
Sultan Kharvi

Punjabi Kavita
  

Punjabi Ghazlan Sultan Kharvi

پنجابی غزلاں سلطان خاروی

1. کنے موسم پہن ہنڈھائے، ویکھ بہاراں لئیاں نے

کنے موسم پہن ہنڈھائے، ویکھ بہاراں لئیاں نے ۔
اک تمنا ہن وی باقی، توں نہ ساراں لئیاں نے ۔

کل اکو اک سرخی پڑھکے، ساری رات میں ستا نہ،
ہوکا سن کے 'ہاکر' دا' اج پھر اخباراں لئیاں نے ۔

نیئت ساڈی دوہاں دی، بازارے ظاہر ہو گئی اے،
میں تے پھلّ خریدے نے، پر توں تلواراں لئیاں نے ۔

منزل میری "جھا" کرکے، ہو گئی اے اہلے میرے توں،
میریاں ساراں لئیاں نے تے راہ دیاں خاراں لئیاں نے ۔

نین ترے تھیں جوڑن والی ایس خطا توں لبھا کی ؟
زلفاں نوں کی چھوہیا چھوہ بزلی دیاں تاراں لئیاں نے ۔

رات گزر گئی بات گزر گئی، آیا ہن 'سلطان' علی،
ہٹّ ودھا گیا ساقی رنداں مار اج ماراں لئیاں نے ۔

2. تیرے دیدار دے باجھوں، نہ جلوا 'طور' دا رہندا

تیرے دیدار دے باجھوں، نہ جلوا 'طور' دا رہندا ۔
خدا جے ہووندا ظاہر، تاں کلا جھوردا رہندا ۔

اوہ راتیں کمکمے بالن، دنے سورج رہے محلیں،
ہنھیرے دی پناہ خاطر، ہے گھر مزدور دا رہندا ۔

ڈراکل جہی ہیاتی نے، بڑے ہوکے ہنڈھائے نے،
کدی دنیاں دا ڈر رہندا ! کدی دستور دا رہندا ۔

او اشکا ! سادگی تیری، توں لاویں نال سینے دے،
بھلاں کی 'روپ' دا جیون ؟ نکارا گھوردا رہندا ۔

اساڈے وانگراں ملاں، تلی 'تے دل لئی پھردا،
کدی جے ذہن وچّ اوہدے، نہ لالچ حور دا رہندا ۔

جدوں تاریخ دے ورقے پڑھوں، تاں سوچ کے پڑھیؤ،
خطا 'سلطان' کردے نے، تے ناں 'زمہور' دا رہندا ۔

3. امبر والا دھرتی دا جد میلا-شیشہ دھووے

امبر والا دھرتی دا جد میلا-شیشہ دھووے ۔
کداں مٹھی نیندر مانے، جیہدا کوٹھا چووے ؟

غزلاں دی تھاں اج-کلّ میں وی مرثیئے لکھدا رہناں،
اوہ مزدور آں قبر اپنی دے، جو خود پتھر ڈھووے ۔

بندہ ہو کے جیون نالوں پتھر ہونا چنگا،
میری ایہہ فرمائش ہے، جے مڑ کوئی مٹی گووے ۔

خورے اوڑک دیکھ لیا سو چھالیاں توں وی پہلاں،
واٹ میری کرلاہٹ کرے تے کونجاں وانگوں رووے ۔

میرا جگّ ہنھیر بنایا کالیاں زلفاں والے،
سوہنا یار منور ہویا، میرے دل دی لووے ۔

اوہدے گھر دا آٹا مکیا، یا 'سلطان' آ کھوہیا،
مزدوری دے کارن جیہنوں سیٹھ خراسے جووے ۔

4. ایہہ جیون دا پیالہ تے، کدوں دا بھر گیا ہندا

ایہہ جیون دا پیالہ تے، کدوں دا بھر گیا ہندا ۔
ہیاتی دے عذابوں جے، کدے میں ڈر گیا ہندا ۔

کلیجے لا لیا غم نوں، تے چنتا ہور کھاندی اے،
جے میں درکار دندا تاں، ایہہ کیہدے گھر گیا ہندا ؟

میں سورج ڈبدا ڈٹھا، تے مینوں رون چا آیا،
جے فزرے پندھ چا پیندا، تے میں وی گھر گیا ہندا ۔

کدے جھولی 'چ پے جاندے، کتوں جے مٹھّ-کٹھّ ہاسے،
مرے دو-چار دکھاں دا، تے بتا سر گیا ہندا ۔

اخیری حرف باقی اے، لکھانگا آخری ویلے،
جے اوہو حرف لکھدا میں، کدوں دا مر گیا ہندا ۔

برا ہویا چرایا اے، کسے 'سلطان' نے دل نوں،
کدی افسوس نہ کردا، جے میرا زر گیا ہندا ۔

5. سورج بوہے بوہے اپنے لہو دے دیوے بال گیا

سورج بوہے بوہے اپنے لہو دے دیوے بال گیا ۔
ڈبن لگیا کلا ڈبیا، کوئی نہ اوہدے نال گیا ۔

بتی دھاراں بخشے تے، احسان مری ماں-دھرتی دا،
سیوا ایہدی کجھ نہ کیتی، پر نہیں دلوں خیال گیا ۔

یاد کرے بھاویں بھلّ جاوے، ایہہ دنیاں دی مرضی اے،
مالی نے رکھوالی کیتی، بوٹا-بوٹا پال گیا ۔

حالَ مرا نہ پچھو میں نہیں حالَ سناؤنا دنیاں نوں،
ماضی نے تے جانا ہی سی، حالَ وی اوہدے نال گیا ۔

ہویا کی جے جسے وچوں پھر کوئی جسی آیا نہیں،
رتّ پلا کے ریتاں نوں تے دے کے بانگ 'بلال' گیا ۔

اوہ کلمونہاں برا مقدرج، متھے توں مر چکا اے،
اودوں دا 'سلطان' سداؤناں، ضدن دا کنگال گیا ۔