پنجابی غزلاں اکبر کاظمی
1. اپنے زخماں دے نظارے دیکھداں
اپنے زخماں دے نظارے دیکھداں ۔
دن دے ویلے وی میں تارے دیکھداں ۔
کی کراں میں عرش دے مظلوم دا ؟
فرش 'تے درداں دے مارے دیکھداں ۔
کنے کوٹھے نے ایہناں دی زدّ وچّ ؟
شہر دے اچے منارے دیکھداں ۔
کون تقدیراں نوں رووے بیٹھ کے ؟
کون زنجیراں اتارے ؟ دیکھداں ۔
حق دی خاطر پئی آواز دے-
ودھ کے پتھر کون مارے ؟ دیکھداں ۔
قہر دے مارے اسیں ہاں 'اکبرا'،
کون ہن زلفاں سنوارے ؟ دیکھداں ۔
2. اک-اک کرکے یاد پئے آون سجناں دے سبھ لارے
اک-اک کرکے یاد پئے آون سجناں دے سبھ لارے ۔
رات نوں سورج دیکھاں 'اکبر'، دن نوں دیکھاں تارے ۔
گم-سمّ کھڑھیاں میریاں سدھراں تیرا رستہ دیکھن،
جگنوناں وانگوں دین بھلیکھے ویلے دے لشکارے ۔
چار-چپھیرے جاگدیاں خواباں نے پہرہ لایا،
رنگ-برنگے، بے-ترتیبے جذبے لین ہلارے ۔
یاد تری جد آوے دل 'چوں انج آوازاں آون-
رات دے پچھلے-پہرے جیوں کوئی کھوہ وچّ پتھر مارے ۔
لہراں دندیاں تیز ہواواں، بٹّ-بٹّ پئیاں تکن،
اکھڑیاں اکھڑیاں ساہواں اتے لوکاں محل اسارے ۔
اچے-اچے کوٹھیاں اتے چھوٹے چھوٹے بندے،
انج پئے جاپن، جویں زمانے شیشے وچّ اتارے ۔
جدوں اچانک راتاں ویلے چند چمکدا دیکھاں،
'اکبر' میرے اندروں کوئی مینوں 'وعظاں مارے ۔
3. سوچاں دے وچّ تکّ لئے کنے چہرے میں
سوچاں دے وچّ تکّ لئے کنے چہرے میں ۔
جہڑے نہیں سی لبھدے آپے گھیرے میں ۔
کدی تے سورج موڈھے آن کھلوویگا،
جپھیؤں جپھی ہوواں نال ہنیرے میں ۔
کوئی ہلا نہ سکیا سوچ-زنجیراں نوں،
انج لئے نے کئی چنتا دے پھیرے میں ۔
چٹے ناغاں نوں وی کوئی کیلیگا،
ڈٹھے پھردے شہراں وچ سپیرے میں ۔
جد وی کدھرے گلّ ہوئی ونگاری دی،
چیتے رکھے اکھراں وچّ پسیرے میں ۔
کوئی ساہواں دی یاری توڑ نبھاؤندا نہیں،
'اکبر' چھجّ پا چھنڈ لئے یار ودھیرے میں ۔
4. چار چپھیرے نھیریاں دا اک ہالہ اے
چار چپھیرے نھیریاں دا اک ہالہ اے ۔
انج لگے جیوں سورج دا منہ کالا اے ۔
ہن کوئی 'سقراط' نہیں ہیگا دنیاں وچّ،
ویلے دے ہتھ کیوں ایہہ زہر پیالہ اے ۔
شہر دیاں لوکاں دے چالے دسدے نے،
مڑ زخماں دا میلہ لگن والا اے ۔
سکاں، سدھراں سینے وچّ کرلاندیاں نے،
'اکبر' نے بلھاں تے لایا تالا اے ۔
5. اسماناں تکّ پہنچیا اک آوازا اے
اسماناں تکّ پہنچیا اک آوازا اے ۔
دھرتی دے مکھڑے 'تے جھوٹھا غازہ اے ۔
سجناں دی بو آوے مریاں زخماں 'چوں،
منہ 'تے سچ بولن دا ایہہ خمیازہ اے ۔
ایہہ رستہ وی جنگل دے ولّ جاویگا،
رکھاں اتوں لایا میں اندازہ اے ۔
باہر کھڑھا اے لشکر زخمی لوکاں دا،
ہسپتال دا اکو ہی دروازہ اے ۔
نہر 'فرات' تے ہن وی پہرے لگے نے،
سچائی دا خوف اجے تکّ تازہ اے ۔
'اکبر' کس دا ناں بلھاں 'تے آیا ای،
درد پرایا مڑ کیوں ہویا تازہ اے ؟
| |
