سندیپ کمار پنجابی شاعری/کویتا
خود ہسدا اے، ہسن لاؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال ۔
نہ روندا اے، نہ رون دندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
نہ گردا اے، نہ گرن دندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
اچا سوچدا اے، سوچن لاؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
نہ بہکدا اے، نہ بہکن دندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
اچا سوچدا اے، سوچن لاؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
اچا بیٹھدا اے، بیٹھن لاؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
اپنا بندا اے، اپنا بناؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
کول بیٹھدا اے، کول بیٹھاؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
مینوں سندا اے، خاص سناؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
قدراں کردا اے، قدر کراؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
دکھ بھلاؤندا اے، درد گواؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
خود ہسدا اے، ہسن لاؤندا اے،
واسطہ ڈاڈھے نال۔
ایہہ مینوں اتھے آؤن نوں کہندا ہے،
اوہ مینوں اتھے جان نوں کہندا ہے،
جیکر کوئی اوہناں دے کول لے جاوے تاں،
میں خوش نصیب۔
کدے میرے نال ایہہ گلّ کرنا چاہندا ہے،
کدے میرے نال اوہ گلّ کرنا چاہندا ہے،
جیکر میری گلّ اوہناں نال ہو جاوے تاں،
میں خوش نصیب ۔
کدے مینوں ایہہ بٹھاؤندا ہے،
کدے مینوں اوہ بٹھاؤندا ہے،
جیکر اوہ مینوں کول بٹھائے تاں،
میں خوش نصیب ۔
کدے مینوں ایہہ ستاؤندا ہے،
کدے مینوں اوہ ستاؤندا ہے،
جیکر اوہ مینوں گلے لگائے تاں،
میں خوش نصیب ۔
کدے مینوں ایہہ سکھاؤندا ہے،
کدے مینوں اوہ سمجھاؤندا ہے،
جیکر اس تو ڈانٹ پئے، تاں
میں خوش نصیب ۔
کوئی مینوں لکھ کے سمجھاؤندا ہے،
کوئی مینوں پڑھکے سناؤندا ہے،
جیکر اوہ مینوں رستہ وکھاؤن تاں،
میں خوش نصیب ۔
میرے دل توں ہتھ نہ چکنا ہیٹھاں زخم ہے
میرے دل داستاں نہ سناؤنا دل وچّ درد ہے
ہسدی ہے دنیا مینوں چڑاؤن دے لئی،
بلاؤندے ہن کول مینوں اسنوں بھلاؤن دے لئی،
بٹھاؤدے ہن کول مینوں کجھ سمجھاؤن دے لئی،
کہندے ہن کجھ مینوں میرا دل لگاؤن دے لئی ،
کویں دل لگے، جدوں کسے دے اہساناں دا قرض ہے،
میرے دل توں ہتھ نہ چکنا ہیٹھاں زخم ہے،
میرے دل داستاں نہ سناؤنا دل وچّ درد ہے
سویرے آؤندی ہے، جدوں لال جہی ہو کے،
نکھر جاندا ہاں، میں وی ہنجھو دھو کے ،
شام چلی جاندی ہے، لال جہی ہو کے،
پے جاندا ہاں، میں وی ادھ-مریا جیہا ہو کے،
اوڑی چادر نہ ہٹاؤنا، میری سریر توں
میرے دل توں ہتھ نہ چکنا ہیٹھاں زخم ہے،
میرے دل داستاں نہ سناؤنا دل وچّ درد ہے
میرا کل ویکھ کے توں کیوں حیران ہے،
میرے کل وی کسے دا مہمان ہے،
میرا اتیت وچّ بہت بڑا طوفان ہے،
ایہہ وقت وی کنا بلوان ہے،
ایہہ شیشہ میری کہانی ہے،
تسی ٹھیک نہ پڑھ پاؤگے،
اس تے وی بہت گرد ہے،
میرے دل توں ہتھ نہ چکنا ہیٹھاں زخم ہے،
میرے دل داستاں نہ سناؤنا دل وچّ درد ہے
زخمی کرکے تر گئی اڑیئے،
کون سنونگا کوکاں نوں،
خط، چھلے تے مندیاں تیرے،
کل جو سی اج نہی دکھدا،
ہوکے ہاوے، لے مر مر جانا،
چھڈّ تیریا اڈیکاں نوں....
چاندنی وانگ اوہ نزدیک اوہ میرے،
تاریاں وانگ دور-دور لگے،
آواز آوے ہواں 'چوں، میرے کناں 'چ وجے،
درد وچھوڑے دا، عشقَ دیاں لہراں،
توں کیوں کسے دی پرواہ کردا ایں،
خواباں 'چوں تینوں تیری دنیاں، وکھری ہی لگے...
او چھلا محفلاں لاؤندا،
او چھلا اچی گاؤندا،
چھلا گل نال لاؤندا،
ربّ دے راہے پاؤندا،
چھلا اوہنوں کہیئے،
جہدے چرناں 'چ رہیئے...
چھلا دنیاں جانے،
گلّ کرن سیانے،
چھلا انگلی پاواں،
اوہدے راہے جاواں،
چھلا من وچّ رہندا،
مینوں کجھ تے کہندا،
چھلا پا کے بہیئے،
اک دے ہو کے رہیئے،
سچیاں موجاں لئیے،
کسے نوں کجھ نہ کہیئے،
او چھلا ربّ نال رہندا،
اگّ وچّ تپنا پیندا،
گلاں سچیاں کہندا،
چھلا بانہہ پھڑ بہندا،
چھلا کہنا سوکھا،
او چھلا بننا اوکھا،
خواباں وچ اک طوفان آؤندا اے،
اوہ تیریاں گلاں دی گونج سناؤندا اے،
غماں نال بھر جاندا ہاں مے،
ہلاتاں توں ٹھر جاندا ہاں میں،
ہوئی الوپ تڑپھا توں مینوں،
تیری تلاش کردا ہاں مے،
پھر اسمان ولّ تکدا ہاں مے،
گلاب نظر آؤدا مینوں،
جو مٹھیآں یاداں دی خوشبو دا احساس کراؤندا مینوں،
تیری یاد نوں سینے 'تے لائی رکھدا ہاں،
تاہینؤں تاں ہمت ودھائی رکھدا ہاں،
امید ہے دن نکل آویگا،
تاہینؤں تاں جاگ کے راتاں لنگھائی جاندا ہاں،
سنئیں کاغذ دے پھلّ وی خوشبو دندے اک دن،
مے تاں اج وی آساں دے بوٹے لائی جاندا ہاں،
تاہینؤں جیون دے دن ودھائی جاندا ہاں،
کئیاں نے زندگی وچّ پھٹ کھادھے،
کئی اتھے درد سہِ گئے،
کئیاں دے حوصلے ڈھیہہ گئے،
کئی ہسدے روندے رہِ گئے،
کتے ارداس ہندی اے لوکاں لئی،
اوہ بن فقیر ای بہہ گئے،
کرکے ویکھ ارداس توں وی،
اوہ ربّ دے ہو کے رہِ گئے،
کوئی مردا ہے کوئی جمدا ہے،
اک سادھ دا تومبا وجدا ہے،
کوئی رکھدا منسا لٹن دی،
کوئی رکھدا منسا اٹھن دی،
کوئی امیری وچّ ہسدا نہ،
کوئی اتّ غریبی جھلدا اے،
ایہہ اج دا نہ ایہہ کل دا نہ،
صدیاں توں اک سر گجدا اے،
اک سادھو دا تومبا وجدا اے،
ایہہ دنیاں مکدی مکّ جاندی اے،
میری ماں بولی دی لپی ناں مکے کدے ۔
اوہ پتھر اتے وی لکھّ جاندے نے،
جو سدھارن دکھدے سی بڑے ۔
اتہاس گواہ اوہناں مہاناں دا،
جو ہمت رکھ لکھدے سی کدے ۔
ہون جے بلند حوصلے، 'او بندیا'،
تیرا مقدرج مکے نہ کدے ۔
ڈگّ ڈگّ کے اٹھن والیاں دی کدے ہار نہیں ہندی،
محنت کیتی ہوئی کدے بے کار نہیں ہندی ۔
اوہ شریام داعوے کر جاندے نے جت دے،
جنہاں دے ہار نال پنگے پیندے نے نت دے ۔
پچھے رکدے نہیں، کسے اگے جھکدے نہیں،
اینیں چھیتی مکدے نہیں، ایوے لکدے نہیں ۔
ہر ویلے اندروں-اندری ٹٹدے نے اوہ،
اک دن شہرت لٹدے نے اوہ ۔
ربّ جتھے رکھے اتھے رہنا پیندا اے،
جگّ دیاں دتیاں پھٹاں دا ملّ سہنا پیندا اے ۔
زندگی ہر ویلے امتحان لیندی اے،
تاہینؤں دنیا جت ہار کہندی اے ۔
سونے نوں بنن لئی وی پگھلنا پیندا ہے،
پہلاں بندے نوں صبر دا گھٹّ نگلنا پیندا ہے ۔
اوہ وکھرا گاؤندا تے لکھدا ہے،
'ہے' اک دوست میرا ۔
اوہ کورا کاغذ وی پڑھ لیندا ہے،
پھر وی اوہ سدھارن دکھدا ہے ۔
مینوں لگدا ایہہ سبھ اوہ،
انسانیت تو سکھدا ہے ۔
اچی گاؤندا، ہیکاں لاؤندا،
کول بٹھاؤندا، پیار ودھاؤندا ۔
سجناں 'اوئیے' جھوٹھ تاں ہر کوئی بول جاندا اے ،
سچ بولنا بڑا اوکھا ایے ۔
کردے نے درختاں نال گلاں،
اسماناں دے تارے وی گن جاندے نے ۔
کل، کی بیتن والا ہے، سبھاوک ہی کہہ جاندے نے،
جؤندے تاں دل وچّ دھڑکدے نے،
مرنے تو بعد وی دل وچّ گھر کر جاندے نے ۔
بندرکھیا، مانک، لاؤندے سی اکھاڑے بڑے بھاری،
میرے متر، ببو مان دی قلم تے آواز ہے نیاری ۔
مان گرداس جو لکھدا،
اج دنیاں مندی ساری،
میں جو لکھدا، اپنے گروآں توں سکھدا ۔
پل وچّ پل دکھدا،
حقیقت کی ہے،
جنم-جنم دا کرم ہے،
ہکیکتی 'دیکھ' دنیاں دا بھلا، توں وی کرکے،
ربّ وی خوش ہو 'جاؤ' تیرے ددار کرکے ۔
'ستارے'، ستاریاں نال، ستاریاں وچّ ناں لکھاؤندے نے،
اصل وچّ جو ستارے ہندے نے ۔
دل وچّ تھاں بناؤندے نے،
جو ہوراں تو پیارے ہندے نے ۔
دنیاں آؤندی ہے چلی جاندی ہے،
ویکھ کے، سن کے، ساڈے تاں گزارے ہندے نے ۔
جدوں آؤندیاں یاداں راتاں نوں کیوں دل نوں سوچن لاؤندیاں نے
جدوں عنبری تارہ ٹٹدا اے، کیوں خون جگر دا سکدا اے،
جدوں الو بولن راتاں نوں، کیوں ہور آوازاں آؤندیاں نے،
کیوں روناں پلے کلیاں دے، اتے پیر-پیر تے ٹھوکر اے،
کیوں ترس نہ کردا کوئی وی، جد پیڑاں گھیرا پاؤندیاں نے،
جدوں آؤندیاں یاداں راتاں نوں کیوں دل نوں سوچن لاؤندیاں نے
کوئی آہساناں دی پنڈ دے کے، کیوں رونا اینا لاؤندا اے،
کیوں رستہ اینا لمبا اے، جدوں جھاڑیاں کنڈے لاؤندیاں نے
جدوں آؤندیاں یاداں راتاں نوں کیوں دل نوں سوچن لاؤندیا نے
جدوں ساتھ جے کوئی تیرا چھڈّ جاوے، پھر کلیاں رہِ کے جی لینا
توں وڈا بن کی لینا، توں چھوٹا بن کے جی لینا،
'سندیپ' ایہہ گلاں گیتاں نوں، زندگی وچ لکھ کے کی لینا
جدوں آؤندیاں یاداں راتاں نوں کیوں دل نوں سوچن لاؤندیا نے
اک روح اوازا دندی اے، کجھ بنجا تینوں کہندی اے،
جدوں در اچے نال، واہ تیرا پھر در-در گھم کے کی لینا
اپنے آپ نوں سمجھ لے، دنیاں سمجھا کے کی لینا،
جدوں آؤندیاں یاداں راتاں نوں کیوں دل نوں سوچن لاؤندیا نے
چڑھنا اچا، پوڑی ہے نہ، سوچ نوں اچا کر لینا،
کھڑھنا پیریں، سہارا ہے نی، کسے چنگے دا لڑ پھڑ لینا ۔
اچا جیہا کوئی در ویکھ، نیواں ہو کے وڑ جانا،
ڈانٹاں پین، جھڑکاں وجن، ہتھ جوڑ کے کھڑ جانا ۔
لکھ کلاساں، سکولے پڑیاں، اک 'سلیقہ' قاعدہ پڑھ لینا ۔
بہتے لبھن دی لوڑ نہ پینی، اک دا ہو کے سر جانا۔
چڑھنا اچا، پوڑی ہے نہ، سوچ نوں اچا کر لینا،
کھڑھنا پیریں، سہارا ہے نی، کسے چنگے دا لڑ پھڑ لینا ۔
کتھے رہنا، کداں رہنا، کون تیرا گوانڈھی اے،
'کائنات' ایہہ ربّ دی دے وچّ، ہر پرانی سانجھی اے،
اک پرانی گھٹّ گیا جیکر، گنتی سوچی وانجھی اے،
جو اج تکّ نہ کسے نے کیتا، کم کوئی ایسا کر جانا ۔
چڑھنا اچا، پوڑی ہے نہ، سوچ نوں اچا کر لینا،
کھڑھنا پیریں، سہارا ہے نی، کسے چنگے دا لڑ پھڑ لینا ۔
اچا سوچ کے، اچا تکیں، مڑ پچھے ولّ ویکھیں نہ،
اچا ورثہ، اچیاں دا توں، اچے تیرے گھرانے نے ۔
بلاّ، وارش، شو جہے تیرے لکھنے والے سیانے نے،
مشکل آوے، سمجھ نہ لگے، سادھو دا لڑ پھڑ لینا ۔
چڑھنا اچا، پوڑی ہے نہ، سوچ نوں اچا کر لینا،
کھڑھنا پیریں، سہارا ہے نی، کسے چنگے دا لڑ پھڑ لینا ۔
اک اکھ والا راجا رنجیتا، اک اکھ ویکھے سادھو وی،
دو اکھاں نال فرق جے لگے، اک اکھ بند توں کر لینا ۔
ربّ ولے منہ سدھا کرکے، سچ نوں نیڑے کر لینا،
منزل ملجو، خوشی وی ملجو، تھکّ جان تے کھڑ لینا ۔
چڑھنا اچا، پوڑی ہے نہ، سوچ نوں اچا کر لینا،
کھڑھنا پیریں، سہارا ہے نی، کسے چنگے دا لڑ پھڑ لینا ۔
کدے بھردا اے، کدے چھلدا اے،
کجھ ہور نہیں، ایہہ میرا زخم ۔
کجھ ہن دا اے، کجھ پہلاں دا اے،
کجھ حضر دا اے، کجھ وصل دا اے،
کجھ ہور نہیں، ایہہ میرا زخم ۔
ایہدا انگاں اتے نشان نہی،
میریاں اکھاں وچوں دکھدا اے،
کدے بھردا اے، کدے چھلدا اے،
کجھ ہور نہیں، ایہہ میرا زخم ۔
پل بھر وی سون نہ دندا اے،
بے ہوشی، 'چ ہوش نہ دندا اے،
کجھ ہور نہیں، ایہہ میرا زخم ۔
ربّ اگے ترلے کردا ہاں،
بس اوہی جانے ایہہ میرا زخم،
کدے بھردا اے، کدے چھلدا اے،
کجھ ہور نہیں، ایہہ میرا زخم ۔
سٹاں تے سٹاں کھاندا ہاں،
ہے اکو ہی سٹّ میرا زخم،
کجھ ہور نہیں، ایہہ میرا زخم ۔
اوہ آ جاوے تا سک جاوے،
ہے جسدا دتا ایہہ میرا زخم،
کدے بھردا اے، کدے چھلدا اے،
کجھ ہور نہی، ایہہ میرا زخم ۔
ایہدا انگاں اتے نشان نہی،
میریاں اکھاں وچوں دکھدا اے،
کجھ ہور نہیں، ایہہ میرا زخم ۔
ہسن لئی یاداں، رون لئی برہا،
میں ایہہ سکھ لیا، رون تے کجھ نہیں ملدا۔
کرن لئی نیکی، چھڈن لئی جھوٹھ،
بیٹھن لئی سنگت، کھڑھن لئی سکھیا۔
ترن لئی تاپ، رکن لئی سوچ،
کہن لئی سچ، سنن لئی متّ۔
ہسن لئی یاداں، رون لئی برہا،
میں ایہہ سکھ لیا، رون تے کجھ نہیں ملدا۔
پڑھن لئی چہرے، سکھاؤن لئی تیرے،
نچن لئی یار، ٹپن لئی پہاڑ۔
جان لئی دربار، آؤن لئی گھروار،
بھلن لئی دنیاں، یاد لئی توں ہی توں۔
ہسن لئی یاداں، رون لئی برہا،
میں ایہہ سکھ لیا، رون تے کجھ نہیں ملدا۔
نت لئی یار، کدے لئی پیار،
بھلیکھے لئی سموہ، متر لئی توں ہی توں۔
سچ لئی ربّ، جھوٹھ لئی زب،
عشقَ لئی جان، وشواس لئی قربان۔
ہسن لئی یاداں، رون لئی برہا،
میں ایہہ سکھ لیا، رون تے کجھ نہیں ملدا۔
پیندے پیندے چھڈّ گئی 'اوہ'، ایہہ ادھی بوتل،
لگدا، ادھی رات تکّ چلی ہونی، ایہہ ادھی بوتل،
ادھی محبت جہی لگدی، ایہہ ادھی بوتل،
پوری نہیں، ایہہ تیرے-میرے وچّ، ایہہ ادھی بوتل،
ربّ دا واسطہ چھڈّ نہ جاندی، 'اوہ' ایہہ ادھی بوتل۔
میرے گھر دی شوبھا نہیں، ایہہ ادھی بوتل،
ادھی بھری، ادھی خالی، ایہہ ادھی بوتل،
میری زندگی جہی لگدی، ایہہ ادھی بوتل،
اٹھ کے نہ جاندی، حالے باقی سی، ایہہ ادھی بوتل،
ربّ دا واسطہ چھڈّ نہ جاندی، 'اوہ' ایہہ ادھی بوتل۔
سپنیاں وچّ آؤندی، ایہہ ادھی بوتل،
نینداں نوں آ توڑدی، ایہہ ادھی بوتل،
مینوں پھر سون نہ دندی، ایہہ ادھی بوتل،
لکھن وچّ مجبور کرواؤندی، ایہہ ادھی بوتل،
ربّ دا واسطہ چھڈّ نہ جاندی، 'اوہ' ایہہ ادھی بوتل۔
میرا 'ناں' بدنام جہی، ایہہ ادھی بوتل،
لوکیں تانیں ماردے، میں ادھی بوتل،
ربّ اگے فریاد کرواؤندی، ایہہ ادھی بوتل،
میری سوچ وچّ بھرم پاؤندیں، ایہہ ادھی بوتل،
ربّ دا واسطہ چھڈّ نہ جاندی، 'اوہ' ایہہ ادھی بوتل۔
ادھے توڑ دی لگدی،ایہہ ادھی بوتل،
ڈبّ لکاواں، گھٹّ کے،ایہہ ادھی بوتل،
کی وکھاواں جگّ نوں، ایہہ ادھی بوتل،
میرے ادھ 'نصیباں' وانگراں، ایہہ ادھی بوتل،
ربّ دا واسطہ چھڈّ نہ جاندی، 'اوہ' ایہہ ادھی بوتل۔
پورا نشہ کھلار جائیں، بن پوری بوتل ۔
بوتل جیہا نہ رہِ جائیں، ایہہ ادھی بوتل،
ہوا جہی بھر جاندی اے، پی پوری بوتل،
سنت سیانے آکھدے، پینی ماڑی بوتل۔
میریاں خوبصورت نگاہاں تیرے ولّ ہو گئیاں،
دیکھدا سی، کدھرے ہور، نگاہاں تیرے ولّ ہو گئیاں،
چاہندا سی، آتما تے شاید، جنماں تو چلی پیاس دھیمی ہو گئی،
ہونا چاہیدا سی جو پہلاں، اسدے مسکرؤن تے میری تڑف ہور تیز ہو گئی....
مسکراؤندی کی ہے، ساڈی گلی آؤنا،
ہسنا سکھا دیؤگا،
ہسنا سکھا دیؤگا، رونا سکھا دیؤگا،
بناں 'کھنبھاں' دے اڈنا سکھا دیؤگا، اڈنا سکھا دیؤگا ،
'پھڑپھڑؤنا' سکھا دیؤگا،
بناں سہارے دے کھڑھنا سکھا دیؤگا، کھڑ کے ڈگنا کتھے ہے،
اوہ جگہ وکھا دیؤگا،
مسکراؤندی کی ہے، ساڈی گلی آؤنا،
ہسنا سکھا دیؤگا۔
چلنا سکھا دیؤگا، تیری چال ودھا دیؤگا،
امیری اتے غریبی کی سکھاؤدیں ہے، تینوں ایہہ سمجھا دیؤگا ،
زندگی کی ہندی ہے، ایہہ احساس کرا دیؤگا،
انسانیت دے قدماں اتے 'چلن والا'، علم پڑھا دیؤگا،
مسکراؤندی کی ہے، ساڈی گلی آؤنا،
ہسنا سکھا دیؤگا ۔
اچی پڑھائی کتھے ہندی ہے، اوہ یونیورسٹی وکھا دیؤگا،
سنتاں توں جو مے سکھیا، تینوں اوہ منتر سکھا دیؤگا،
جان لینا سکھا دؤگا، جان دینا سکھا دیؤگا،
'شو' نوں جیوندا کرن والے، ربّ نال ملا دیؤگا،
مسکراؤندی کی ہے، ساڈی گلی آؤنا،
ہسنا سکھا دیؤگا۔
تیری یاد بھلا دیؤگا ، تیری ادلا-بدلی کرا دیؤگا،
تینوں عامَ تو خاص، خاص تو عامَ بنا دیؤگا،
تینوں کسے درخت دی پنؤد وانگ، اپنے وچّ ملا لؤگا،
ساہ دے نال-نال روح 'چ' وی وسا لؤگا،
مسکراؤندی کی ہے، ساڈی گلی آؤنا،
ہسنا سکھا دیؤگا۔
بیگانے نوں اپنا، دسمن نوں دوست، بناؤنا سکھا دیؤگا،
امیر سبھیاچار دی پہچان کرا دیؤگا،
مدتاں تو چلی ریت سکھا دیؤگا،
اچے تو اچے دی پہچان کرا دیؤگا،
مسکراؤندی کی ہے، ساڈی گلی آؤنا،
ہسنا سکھا دیؤگا۔
محفل چھڈا تیری، کلا بیٹھن لا دیؤگا،
ایہہ سوچ تیری دا، ازائفا کرا دیؤگا،
جو بھلّ نہ سکیگی، اوہناں 'یاداں' چ گوا دیؤگا،
کھڑ ارلے کنڈھے تے، سمندر پار وکھا دیؤگا،
مسکراؤندی کی ہے، ساڈی گلی آؤنا،
ہسنا سکھا دیؤگا۔
دھنا جٹّ 'پتھر' وچّ ربّ ویکھدا،
مجنوں 'لیلیٰ' وچّ ربّ ویکھدا،
سداما 'کرشن' وچّ ربّ ویکھدا،
رانجھا 'ہیر' وچّ ربّ ویکھدا،
سسی تھلاں وچّ سڑے، پنو سسی وچّ ربّ ویکھدا،
مہیوال چھجو دے چوبارے وچوں، سوہنی وچوں ربّ ویکھدا،
گھڑے 'شیریں' دیاں مورتاں 'چوں فرہاد ربّ ویکھدا،
منصور 'سولی' چڑھن تو پہلاں اپنے آپ 'چ' ربّ ویکھدا،
عبادت کردا بندہ آسمان وچّ ربّ ویکھدا،
کوئی دیوَ وچّ ربّ ویکھدا،
کوئی دیوی وچّ ربّ ویکھدا،
بابا بلے شاہ، گورو شاہ عنایت وچّ ربّ ویکھدا،
پرہلاد تپدے تھم 'چوں ربّ ویکھدا،
کوئی گرہیاں دی چال نوں وگیان ویکھدا،
کوئی گرہیاں نوں بنھن والا، ربّ ویکھدا،
کوئی کسے نوں پالن والا ماں-باپ ویکھدا،
کوئی سبھ نوں پالن والا ربّ ویکھدا،
کوئی سہارا دین والے نوں، ربّ ویکھدا،
کوئی خوبصورتی 'چوں ربّ ویکھدا،
کوئی بھدیاں 'چوں ربّ ویکھدا،
کوئی کائنات 'چوں ربّ ویکھدا،
اک مے ہاں، میں ربّ کدے ویکھیا نہی،
جدو گورو نوں ویکھدا، سچ ربّ ویکھدا ۔
ہاراں کھا کھا جی رہا، میرا رہنا میرا ثبوت اے،
تردا-تردا تھکّ جاواں، جتھے جانا بڑی ہی دور اے۔
ہر گھر 'ٹرافی' جت دی، میرے گھر تاں میری تصویر اے،
کویں 'ہر' کے ہمت ہار جاں، جد 'ہاراں' میری تقدیر اے۔
میرا دنیاں 'ناں' نہ جاندی، پر گھر تاں میرا وی 'ناں' اے،
ہر دن میں وکنو رہِ جانوا، وچّ بازاراں میرا تھاں اے۔
ہاراں کھا کھا جی رہا، میرا رہنا میرا ثبوت اے،
تردا-تردا تھکّ جاواں،جتھے جانا بڑی ہی دور اے۔
کجھ 'کھواشاں' روز میں دب لاں، سنت کہندے 'چاہت' نیچ ہے،
اک 'چاہت' اسدے جان دی، کداں میں من 'چوں کڈھ دیاں۔
کوئی 'کچا' متو چھڈّ کے، جدو اکھوں اہلے ہو جائے،
زندگی اے لمی 'راگ' جہی، کتھو 'سراں' اگلیاں لبھّ لیاں۔
ہاراں کھا کھا جی رہا، میرا رہنا میرا ثبوت اے،
تردا-تردا تھکّ جاواں، جتھے جانا بڑی ہی دور اے۔
جو وی میں اج ہاں، کیوں اس وچّ مینوں 'سنتوش' نہ،
کل بارے میں ڈردا، جو اج کردا وچّ 'ہوش' نہ۔
اوہنوں کون بچاؤ 'بازاں' توں، جہدی ماں کسے نوں مار جائے،
کداں 'پیار' رہے گا بھائیاں دا، جے ماں 'وتکرے' کرکے پاڑ دئے۔
ہاراں کھا کھا جی رہا، میرا رہنا میرا ثبوت اے،
تردا-تردا تھکّ جاواں، جتھے جانا بڑی ہی دور اے۔
رچی نہ رکھی سکول دی، جو پڑھیا کیتا غور نہ،
ہن ماسٹر وی کجھ بدل گئے، پہلاں جیہا ہن ہور نہ۔
ان پڑھ جیہا میں جاپدا، جو پڑھیا اوہدی پئی لوڑ نہ،
اوہ آئے، آ کے چلے گئے، کیوں اوہناں ورگا کوئی ہور نہ۔
ہاراں کھا کھا جی رہا، میرا رہنا میرا ثبوت اے،
تردا-تردا تھکّ جاواں، جتھے جانا بڑی ہی دور اے۔
ایہہ جگّ جیوندا آس تے، پھر میں وی آساں رکھ لاں،
شاید پڑھیا کم میرے آ جاوے، جو سکھیا پچھے، تکّ لاں۔
ایہہ 'دنیاں' ہسدی ہوراں تے، مے 'آپا' دیکھ کے ہسّ لاں،
سبھاء بدل کے اپنا، ایہہ ہاراں تے میں نچّ لاں۔
ہاراں کھا کھا جی رہا، میرا رہنا میرا ثبوت اے،
تردا-تردا تھکّ جاواں، جتھے جانا بڑی ہی دور اے۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
ٹھنڈھا سبھ کر جاون، ایہہ ہن پچھمی ہواواں،
تتا سبھ کجھ لگے، جاں چلن دکھنی ہواواں ۔
بدل ادھر ہی جاوے، جدھر جاندیاں ہواواں،
سبھ ٹٹ-بھجّ جاندا، چلن تیز نہ ہواواں۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
دن سدھے دا ثبوت، چلن سدھیاں ہواواں،
وقت بہتا ہی ستاوے، جے چلن الٹ ہواواں۔
چلن، سنگندھاں لے آؤن، گلی یار دی ہواواں،
بنھن 'یاداں' دا پلندا، ایہہ جو خاص ہواواں۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
اگّ تیز کر جان، تھوڑھی تیز جہیاں ہواواں،
مینہہ رحمتاں دا پاؤن، چلن مٹھیاں ہواواں۔
چلن، سکون مل جاوے، اوہدے در دیاں ہواواں،
ویہڑے سادھوآں دے چلن، 'نشے بھنگ' جہیاں ہواواں۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
اک چیتاونی جہی لگے، ناگ دے نکّ دیاں ہواواں،
اک فنکاراں جیہا لگن، کسے دے 'مگے' دیا ہواواں۔
چلن سیکھیاں نال چلن، رلے 'دارو' دیاں ہواواں،
اوہدا 'آپا' دسّ جان، جو کڈھے 'اوئے' دیاں ہواواں۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
دھواں اچا لے جان، اچی اٹھن ہواواں،
پنچھی دور لے جان، اوہدے پراں دیاں ہواواں۔
سر، وکھرے تے گیت، سن گاؤندیا ہواواں،
ربا سدا چلی جان، ایہہ جو چلن ہواواں ۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
ساہ-ساہ وچّ پاؤن، میرے ساہاں دیاں ہواواں،
اوہنوں کداں بھلّ جاواں، ادوں چلیاں جو ہواواں ۔
پنڈت 'کنڈلی' بناوے، پچھے کہڑیاں سی ہواواں،
مہک دھوپھ دی لیاون، ایہہ وی ہندیاں ہواواں۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
قدر بوٹیاں دی پاؤنا، جدوں مہک دیاں ہواواں،
سنگیت میلاں تکّ چکّ، لے جاندیاں ہواواں۔
تکڑیاں تیرے نالوں لگن، پانی چکدیاں ہواواں،
احسان کدے نہ توں بھلی، ہواواں، ربّ جہیاں ہواواں۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
جہڑیاں مدتاں توں چلن، ایہہ نے ربّ دیاں ہواواں،
چلن، احسان کر جان، چلن کوئی وی ہواواں ۔
اک تنگ کر جان، اوہ وی ہندیاں ہواواں،
ٹھنڈا شیت کر جان، سنتاں دے مکھ دیاں ہواواں۔
لہر پانیاں چوں اٹھی، لگدا چلن ہواواں،
بوٹے خوشی وچّ جھومن، جدوں چلن ہواواں۔
کنی اہم ہے، میری زندگی نوں،
میرے جیون لئی،کرنی کسے دی اڈیک۔
دوست سی میرے بچپن دا،اوہ وچھڑ گیا،
شائید،ملے نہ ملے،پر منّ تے میرا،کردا اے اڈیک۔
وقت بیت گیا،مڑ آئیگا نہیں،
پر پھر وی منّ،اوہناں دناں دی، کیوں کردا اے اڈیک۔
کنی اہم ہے، میری زندگی نوں،
میرے جیون لئی، کرنی کسے دی اڈیک۔
ایہہ وقت رات جیہا، تارے گندا ہاں،
چنگا لگدا اے، پر پھر وی منّ، کرے دن دی اڈیک۔
جو مل رہا اوہنوں جھلدا ہاں، مینوں پتہ اے مہمان 'کل' دا ہاں،
جھوٹھ، دھوکھا-دھڑی کرکے، چنگے پرسوں دی، کیوں کردا ہاں اڈیک۔
کنی اہم ہے،میری زندگی نوں،
میرے جیون لئی،کرنی کسے دی اڈیک۔
میں چنگا لگوں، کل کسے نوں شاید،
اج اک ہاں، کل دو ہو جاؤں،
اس آس تے ٹکی اے، شاید میری اڈیک۔
ایہہ اج نہیں آئی، میرے بچپن دی اے،
کدے کسے دی اڈیک، کدے کسے دی اڈیک۔
کنی اہم ہے، میری زندگی نوں،
میرے جیون لئی، کرنی کسے دی اڈیک۔
ایہہ اڈیکاں چھڈّ، سندیپ، کجھ نہ رہا،
کدے یار دی اڈیک، کدے سجن دی اڈیک،
کدے پیارے دی اڈیک۔
کدے فرصت لبھاں، اوہدے در جانوا،
منّ کردا اے، اس سمیں دی اڈیک،
چاہے دسے نہ، چھپا لویگا اوہ،
ضرور کردا ہوؤُ، میرے آؤن دی اڈیک۔
کنی اہم ہے، میری زندگی نوں،
میرے جیون لئی، کرنی کسے دی اڈیک۔
اوہ چلے گئے، پتہ اے، آؤنگے نہیں،
پھر وی منّ کردا اے، اک جھوٹھی اڈیک۔
وقت آئیگا، لے جائیگا، پر دسّ کے جاہ،
کراں فرشتے دی اڈیک، کے جم دی اڈیک،
ایہناں اڈیکاں وچّ، کجھ ادھورے وی نے،
پر منّ میرا کردا، اک پورن دی اڈیک۔
کنی اہم ہے، میری زندگی نوں،
میرے جیون لئی، کرنی کسے دی اڈیک۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں سرو، کتھے ختم، وقت۔
اس دھرتی،سورج توں پہلاں دا،شاید،
اننت کال تکّ،کنی عمر،وقت۔
نہ تیری زندگی میں جانا،نہ میری زندگی توں جانے،
پر سبھ دی زندگی ویکھدا اے،ایہہ وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
ایہناں ویداں وچّ، پرانا وچّ،
ہر گلّ وچّ ملیگا،ذکر وقت۔
کوئی داستاں،کسے دی سرو کرے،
سناؤندا کہیگا،گلّ ہے،اس وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
جدوں-جدوں وی مالک دے در ہوئیے،
پتہ لگے نہ بیت جائے،کدو وقت۔
محبوب،محبوبہ،دے ساہمنے بیہ،
کہے رک جاہ،جاہ نہ،اگے وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
دیہہ اتفاق،دلاں نوں جوڑدا اے،
پاوے وچھوڑا'اڈائے بھجے تتر'،ایہہ وقت۔
دلاں،بھلّ کے ماڑا نہ کر بیٹھی،
جو بیت گیا مڑ نہ،آوے وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
وقت پھرشو،چکّ لے جاوے،عرش،
دھرتی،پیراں تھلیوں کھچّ،لیندا وقت۔
تینوں کجھ نہ کجھ سکھا دندا،
بھاویں باجی 'چ' دیوے ہار،ایہہ وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
گلّ،سجن،یار دی کر لئیے،
گلاں کرن دا جیکر،ملے وقت۔
ویہل ملے،اکلیا بہن دا جے،
یاد، یار دی تینوں،لیاؤ وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
'ماں' بنکے ربّ بچا لیندا،
'سنت' مندے،ساڈا وی پیو وقت۔
دن رات کمائی وچّ لین رہندے،
جان دندے نہ اگے نوں،ویہلا وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
اس ربّ تے وقت دی قدر سکھ لے،
وقت آؤن تے،جو چاہیدا دیوے،ایہہ وقت۔
کوئی احسان کسے نے کیتا سی،
سندیپ بھلّ نہ جائی توں،اوہ وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
میں جو کردا،میری سوچی رکھے،
کجھ وی جھوٹھ نہ دسدا،ایہہ وقت۔
اسیں وچھڑے کدے تاں مل جائیے،
کرا فریاد 'ربا' آوے،اوہ وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
اچھا رکھ کے جیا،ملن چنگے دی توں،
وقت آؤن تے،ضرور ملاؤ،وقت۔
کجھ سکھنا 'پورن سنتاں' دے در جائی،
منّ ہوئیا تاں جان نوں، ملو وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
آشا منّ وچّ رکھ،دلا ڈولی نہ،
کجھ وقت لئی ہندا،'وقت'گرہن وقت۔
چوٹاں مار-مار تینوں تراش کر دیو،
بناؤ پتھرو مورتی،انسان وقت۔
نہ توں جانے،نہ میں جانا،
کتھوں شروع، کتھے ختم، وقت۔
| |
