پنجابی کویتا ظفر اقبال
غزلاں
1. ککر قہر پوے ہر پاسے، رہندا سارا پوہ
ککر قہر پوے ہر پاسے، رہندا سارا پوہ ۔
اکھاں دے انگیارے لے کے، پھیر نہ آیا اوہ ۔
نظراں دے بدلاں دے پچھے، لکیا لہو دا چن،
سانولیاں راتاں نوں رہی سوہے چانن دی ٹوہ ۔
میرے باجھوں کون الانگھے، میرا پندھ پہاڑ،
اندرے اندر کھلرے ہوئے، لکھاں لمیں کوہ ۔
کسراں میں اسمانیں اڈدا جد کہ سر دے اتے،
تنبو وانگوں تنیا ہویا، سی مٹی دا موہ ۔
'ظفرا' بہت پرانے ہو گئے دل-دلبر دے قصے،
اج ہواواں تے راہواں دی، نویں کہانی چھوہ ۔
2. کالکھ ساری رات دی، اکھاں وچّ پرو کے
کالکھ ساری رات دی، اکھاں وچّ پرو کے ۔
ویکھاں چڑھدے چن نوں، شہروں باہر کھلو کے ۔
اندر باہر شوکدی، گجھی بھیڑ اکلّ دی،
لبھاں اپنے آپ نوں، اننھا-کملاہا ہو کے ۔
چارے پاسے رہِ گیا، میلا پانی ہڑ دا،
حساں کس دے ساہویں، دساں کس نوں رو کے ۔
شور پرانا شہر دا، پجیا جنگل وچّ وی،
واپر گئے گناہ دا، بھار سراں 'تے ڈھو کے ۔
ٹکراں مارن خاطر 'زافر' نے کندھ اساری،
ساوے-پیلے لہو وچّ، کالی-مٹی گو کے ۔
3. ایس ونج توں میں کی کھٹیا ؟ کی دل نوں سمجھاواں
ایس ونج توں میں کی کھٹیا ؟ کی دل نوں سمجھاواں ؟
دھکھدیاں دھپاں دے کے لئیاں، سڑیاں-بلیاں چھاواں ۔
میتھوں دور دریڈا چنگا تیرا مکھ-منور،
میتھوں ڈر، میں گئے-گواچے سمیاں دا پرچھاواں ۔
کس نے آن بھڑولے بھنے ؟ کس نے جھگے روڑھے ؟
کجھ لٹیا میں مینہہ دی واچھڑ، کجھ پٹیا دریاواں ۔
کدی تے سر دیاں سٹاں وی میں سہِ جاندا ہاں ہسّ کے،
کنڈا لگن تے وی کونجاں وانگ کدے کرلاواں ۔
دل توں جو تقصیر وی ہوئی، چھڈو مٹی پاؤ،
آخر گل نوں آؤندیاں یارو بھجیاں ہوئیاں باہواں ۔
4. اپنے آپے اتے اج میں آپے فقرے کسانگا
اپنے آپے اتے اج میں آپے فقرے کسانگا ۔
کھلھے ویہڑے دے وچّ اپنے اگے-اگے نسانگا ۔
دکھ وی میرے، سکھ وی میرے، پھر وی شہر شریکاں دا،
ہولی ہولی رووانگا میں، اچی-اچی ہسانگا ۔
بجلی بنکے کڑکانگا، میں انھے-بولیہے جنگل وچّ،
ریت دیاں محلاں 'تے کالے بدل وانگوں وسانگا ۔
میں وہماں دا شہر ہاں، میرے روپ نیارے دیکھوگے،
وس وس کے میں اجڑانگا تے، اجڑ اجڑ کے وسانگا ۔
کون ہاں میں، کتھوں آیا ہاں ؟ کہڑی گلّ سناون نوں ؟
اج مینوں وی پتہ نہیں میں کل تہانوں دسانگا ۔
5. کالی-بولی دھپّ 'ہاڑھ' دی، دوروں بدل گجے
کالی-بولی دھپّ 'ہاڑھ' دی، دوروں بدل گجے ۔
یا تے سڑ جاواںگا میں، یا رڑھ جاواںگا اجے ۔
چار-چپھیرے رستہ ملّ کھلووے کندھ ہوا دی،
جہڑے پاسے جاواں، چہوں قدماں 'تے متھا وجے ۔
اس دے ہوون دا ڈر سی، یا اپنے نہ ہوون دا،
کون سی ادھی-راتیں جس دے، اگے لگّ کے بھجے ؟
مکھیاں بن کے اڈّ گئی، خلقت شہراں توں باہر،
وسدے گھراں بروہاں نوں جادو دے جندرے وجے ۔
تیرے اندر توں وی نہیں سیں، خالی سی پرچھاواں،
اوس شام نوں میں ای میں ساں اپنے کھبے-سجے ۔
| |
